کمک به حل مسائل در کودکان

باید اجازه دهم تا کودکان خودشان درباره مسائل خود تصمیم بگیرد. زیرا آنها موجوداتی زنده هستند.

یک مثال

یکی از والدین می گفت :

پسر من شاگرد اول کلاس است پرخاشگر هم نیست

و هیچ وقت داخل دعوا نمی شود و با توجه به این که بسیار آسیب پذیر به نظر می رسد،

دلم می خواهد همیشه مراقبش باشم.

روز دوشنبه به خانه برگشت،گفت که یک پسر کلاس سومی که خیلی از او بزرگتر است،

نماینده ای نزد او فرستاده تا به او بگوید که فردا (( دمار از روزگارش در می آورد)).

 

نخستین واکنش من در جهت محافظت از او بود.

 

تلفن کردن به معلم.

آموزش دفاع از خود در طول شب و خلاصه هر چیزی که او را از ترش و محنت نجات دهد.

تصمیم گرفتم به جای نشان دادن هراس خود، با دقت تمام گوش کنم و فقط جواب دادم ” هوم م م م…” بدهم).

بعد از آن داگلاس شروع به حرف زدن کرد و گفت (” بله به همین خاطر من سه استراتژی برای دفاع تعیین کردم.

اول سعی می کنم بدون دعوا شیرفهمش کنم که نباید دعوا کنیم چون از تمدن به دور است.

بعد دیدم اگر بی فایده است، عینکمو به چشم می زنم ولی ( اندکی مکث کرد و اندیشید) اگه اون زیاد قلدر باشه،

این هم جلوشو نمی گیره و فکر می کنم اون باید خیلی قلدر باشه چون من تا حالا حتی باهاش حرف هم نزدم و اون می خواد منو بزنه.

بعد اگر هیچ کدام از اینها بهش اثر نکرد ، من کِنی رو گیر می آرم تا بهش حمله کنه، کنی خیلی قویه.

تا چشمش به کنی بیفته، جا می زنه.”

من از روی سرآسیمگی فقط گفتم ” آره”

و او پاسخ داد که” خب…. همه چیز به خوبی خواهد گذشت. من برای خودم نقشه ای دارم.”

سپس در حالی که آرامش خود را بازیافته بود، از اتاق بیرون رفت.

مثل این بود که دنیا را به من داده اند.

روز بعد تمام نیرویم را جمع کردم تا از سؤال کردن درباره آنچه روی داده بود خودداری کنم.

اما پسرم ضمن صرف شام به من گفت” مامان اگه گفتی چی شده اون قلدره امروز به ورزشگاه نیومد.”

سخت به هیجان آمدم.

او مشکل خود را شخصاً حل کرده بود و به خود می بالید و من اکنون می دانستم که او آزادانه می تواند رشد کند.

زیرا اکنون دریافتم حمایت من برای اجتناب از خوردن یکی دو مشت ارزشی نداشت.

اکنون می توانم به او اجازه دهم تا خودش درباره مسائل خود تصمیم بگیرد.

زیرا او موجودی زنده است.