همدردی با فرزندانمان

آیا مهم است که همیشه با فرزندم همدردی نشان دهم ؟

بسیاری از گفتگو هایی که با کودکان مان داریم، اتفاقی است.

اگر کودک بگوید ” مامان من تصمیم گرفتم امروز بعد از مدرسه به خونۀ دوید بروم.”

لازم نیست که مادر این گونه جواب بدهد:” پس تصمیم گرفتی امروز به دیدن رفیقت بروی.”

ادای یک جملۀ سادۀ حاکی از درک مطلب، کافی به نظر می رسد.

” متشکرم که به من اطلاع دادی.”

همدردی زمانی ابراز می شود که کودک می خواهد شما چگونگی احساسش را درک کنید.

 

انعکاس احساسات مثبت مسائل کمی به بار می آورد.

برای والدین  دشوار نیست هنگامی که فرزندشان با شور به آنان یادآور می شود که ” امروز در امتحان، نوزده گرفتم!”

در پاسخ با همان شور و شوق بگویند” نوزده! پس باید خیلی خوشحال باشی!”

به هنگام بروز عواطف منفی کودک است که مهارتهای ما لازم می افتد.

در اینجاست که ما باید بر وسوسه های قدیمی خود برای نادیده گرفتن احساسات و عواطف آنان و گرفتن نتایج اخلاقی از موضوع فائق آئیم.

پدری می گفت آنچه باعث شد نسبت به نیاز های عاطفی پسرش حساس تر شود، این بود که دریافت ناراحتی های عاطفی و نادیده گرفتن آنها می تواند درست به اندازۀ دردهای جسمانی برای کودکش رنج آور باشد به گونه ای که تصور یک زخم یا بریدگی در زانوی فرزندش او را بر آن داشت تا نسبت به جریجه داد شدن عواطف وی توجه کافی مبذول دارد و این درست همان چیزی بود که فرزندش می خواست.”

یک تذکر کوتاه

 

به کودکان کمک کنیم تا احساسات خود را درک کنند

کودکان نیاز دارند احساساتشان مورد پذیرش و احترام قرار بگیرد.

1- شما می توانید با توجه و آرامش کامل به حرفهایشان گوش کنید.

2- شما می توانید احساسات کودکتان را با کلمه ای تائید کنید.

3- شما می توانید به احساسا آنها نامی بدهید

4- شما می توانید آرزوهای آنان را بطور خیالی برآورده کنید

5- همۀ احساسات می توانند مورد پذیرش قرار گیرند.

 

اقدامات قطعی باید محدود باشد.

“می فهمم چقدر از دست برادرت عصبانی هستی.

چیزی رو گه می خوای بگی، با حرف بگو نه با مشت.”

برگرفته از کتاب به بچه ها گفتن، از بچه ها شنیدن