زمانی کودکان چیزی را می خواهند که ممکن نیست برایشان تهیه کرد، معمولاً بزرگتر ها می کوشند با منطق توضیح دهند که چرا امکان آن نیست. هر چه ما بیشتر توضیح می دهیم، آنان بیشتر روی درخواستشان اصرار می ورزند.

 

به گفتگوی زیر توجه کنید:

 

کودک : من سیب زمینی سرخ کرده می خوام

مادر: عزیزم، دیگه تموم شده نداریم.

کودک: من از اونا می خوام! من از اونا می خوام!

مادر: مگه بهت نگفتم که دیگه نداریم .

مادر: بیا کمی پوره سیب زمینی بخور

کودک: نمی خوام! ( کودک شروع به گریه می کند)

مادر: بچه بازی در نیار!

 

راه حل چیست ؟

 

به جای اینکه توضیح دهید و منطق به کار ببرید، آرزوی کودکان را به طور خیالی برآورده کنید.

به گفتگوی زیر مجدداً توجه کنید :

 

کودک : من سیب زمینی سرخ کرده می خوام .

مادر: کاشکی یه کمی تو خونه داشتم و بهت می دادم.

کودک : من از اونا می خوام.

مادر : می دونم که تو چقدر دلت می خواهد که از اونا داشته باشی.

کودک : کاشکی حالا از اونا داشتیم .

مادر: کاشکی منم جادو بلد بودم و از اونا درست می کردم.

کودک :خوب … حالا میشه یه کمی ام پورۀ سیب زمینی بدی؟

مادر: البته که می شه.

 

گاهی اوقات اگر کسی درک کند تا چه اندازه دلتان چیزی را می خواهد، عدم دسترسی به آن برایتان آسان تر می شود.

 

چهار روش وجود دارد که می توان به کودک آشفتۀ خود کمک کرد:

• با توجه و دقت کامل به او گوش کرد.

• احساساتش را با ادای کلمات تائید کرد.

• احساساتش را نام گذاری کرد.

• به طور خیالی آرزوهایش را برآورده کرد.

هنگامی که احساسات کودکان را مورد پذیرش قرار می دهیم، خدمت بزرگی به آن می کنیم. زیرا ما آنان را با احساس درونی شان ارتباط می دهیم و وقتی کودک واقعیت را درک می کند، برای مقابله با آن به جمع آوری نیز می پردازد.

 

برگرفته از کتاب به بچه ها گفتن، از بچه ها شنیدن