درک احساسات کودکان

تجربه ما در مواجه با کودکانمان و درک احساساتشان کاملا متفاوت با زمانی است که خود فرزندی نداریم و از دور رفتار والدین دیگر با کودکانشان را قضاوت می کنیم .

باید درک کنیم که ارتباط مستقیمی بین احساسات کودکان و رفتار آنان وجود دارد .

” زمانی که کودکان احساس درستی داشته باشند رفتار درستی نیز خواهند داشت ”

حال سوال اصلی ای که پیش می آید این است که چگونه به کودکانمان یاری برسانیم تا احساسات و عواطف درستی بیابند ؟

جواب این سوال در تئوی بسیار ساده است.

” با پذیرفتن عواطفشان “

مثال های بسیاری وجود دارد که نشان می دهد والیدن به طور معمول عواطف کودکانشان را نمی پذیرند :

• ” تو واقعاً اینطوری فکر می کنی ؟ “
• “این حرفها را می زنی واسه اینکه خسته ای “
• “دلیلی نداره که اینطوری از کوره دربری .”

سردرگمی و خشم احساساتی هستند که به موجود انکار مداوم احساسات کودکان در آنها ایجاد می شود .

اگر به آنها بگوییم که خودشان هم احساساتشان را نمی شناسند باعث تلقین عدم اعتماد در آنها می شویم .

چند نمونه از گفتگو هایی که در آن احساسات کودکان را انکار می کنیم :

• “کودک : اینجا خیلی گرمه .

مادر: هوا سرده ، گرمکن ات را در نیار.

کودک : نه من گرممه .

مادر : گفتم که گرمکن ات را درنیار.”

گفتگویی که مابین این مادر و کودک اتفاق افتاد منجر به بحث و کشمکش شد و به کودک آموخت که به جای اتکا به احساساتش به مادر اتکا کند.

یک راه عملی

یکی از راه های عملی که والدین می توانند جلوی این کشمکش و تربیت اشتباه را بگیرند ، این است که خود را جای آنها بگذارند و فرض کنند که به طور مثال اگر جای کودک خود بودند و گرمشان بود، دلشان می خواست چه عکس العملی را از والدین خود دریافت می کردند. پس از این دوران می توانیم احساسات کودکان را حدس بزنیم و عکس العمل مناسب را نشان دهیم.

به طور مثال بگوییم ” من سردمه ، اما برای تو اینجا هوا گرمه ” این را باید در نظر داشته باشیم که ما و فرزندانمان انسان های جداگانه ای هستیم و احساسات متفاوتی داریم .

برقرارکردن گفتگویی توأم با درک متقابل احساسات مهارتی است که والدین باید آن را با تمرین کسب کنند.

 

برگرفته از فصل اول کتاب به بچه ها گفتن و از بچه ها شنیدن (1)